Radicaal?

Ben je radicaal als je een schone leefomgeving wilt met schone lucht, schoon water en een schone bodem? Ben je radicaal als je eten of huishoud- en cosmeticaproducten zonder gif wilt? Ben je radicaal als je een relatief stabiel klimaat wilt? Ben je radicaal als je genoeg schoon drinkwater en écht gezond eten voor iedereen wilt? Ben je radicaal als je in vrede wilt leven? En ben je radicaal als je daarvoor wilt strijden? Veel mensen lijken te denken van wel.

Emotioneel labiel?

Mensen die strijden voor een schone en leefbare planeet worden ook vaak geëtiketteerd met ‘emotioneel labiel’. Maar, ben je emotioneel labiel als je verdriet hebt om de bergen met giftig afval die we produceren en vooral in ‘ontwikkelingslanden’ dumpen? Of om alle prachtige levensvormen die door ons toedoen uitsterven of hun magen vol met plastic hebben? Ben je emotioneel labiel als je boos bent dat inheemse stammen van hun land verdreven worden voor het verbouwen van ons veevoer of het produceren van grondstoffen voor onze elektrische fietsen en auto’s? Ben je emotioneel labiel als je verdriet hebt om álle oorlogsslachtoffers, ongeacht aan welke kant van een grens ze wonen? Stel je je aan als je niet jaarrond landbouwgif wilt inademen? Ben je emotioneel labiel als je bang bent voor een fascistisch regime of het ineenstorten van ecologische systemen én onze economie? Of ben je dan gewoon een mens met hele normale gedachten en gevoelens en een wonderschone dosis compassie?

Volstrekt normaal?

Ik denk het laatste en ik ben ervan overtuigd dat we veel meer ruimte zouden moeten geven aan deze gevoelens. Zolang we deze gevoelens niet toelaten en wegdrukken, kunnen we ons ook niet wezenlijk inzetten voor een betere wereld, want we hebben de situatie dan nog niet volledig onder ogen gezien. En met wereldlijke problemen werkt het hetzelfde als met persoonlijke problemen: als je ze zelf niet inziet of niet wil zien, kun je ze ook niet oplossen. Maar als je het wegduwt, komt het vroeg of laat als een boomerang keihard in je gezicht terug. 

Onze gevoelens tonen ons dat we in actie moeten komen, dat we dingen anders moeten doen. We zijn niet slechts wandelende hoofden. Gevoelens zijn een feedback mechanisme van het systeem. En ze tonen ook onze verbondenheid met elkaar en met de wereld en alles wat er op leeft. Want dingen waar we ons niet verbonden mee voelen maken ons niet boos, verdrietig, bang of wanhopig en ook niet blij, dankbaar, strijdlustig, moedig of vreugdevol.

Tweeluik Actieve Hoop

De afgelopen maanden gaf ik twee keer een workshop Actieve Hoop bij Extinction Rebellion Drenthe. Actieve Hoop is een concept van Joanna Macy dat kort samengevat betekent dat hoop iets is wat je maakt en niet iets is wat je simpelweg hebt. Het betekent dat je je inzet voor jouw gehoopte toekomst, ongeacht de uitkomsten. Deze Actieve Hoop is eigenlijk het resultaat van de methode die ik gebruik: ‘Het Werk Dat Weer Verbindt’ van Joanna Macy. 

Ik doorliep met de deelnemers twee keer de vier fasen van Het Werk Dat Weer Verbindt (dankbaarheid, de pijn voor de wereld eren, met nieuwe ogen kijken en weer op pad). De eerste keer met de focus op de eerste twee fasen en de tweede keer met de focus op de laatste twee fasen.

Reacties van deelnemers

Hieronder een paar reacties van deelnemers.

“De workshops Actieve Hoop van Margot brachten mij even tot stilstand en gaven een diepe reflectie op waar ik mee bezig ben in het leven, en de gevoelens die ik soms verberg. De oefeningen brachten onze groep dichter bij elkaar. Margot is een ontwapenende en prettige facilitator. Aanrader! ” – Leo van Kampenhout

Actieve Hoop geeft mij de gronding die ik soms mis in actie voeren. Door contact te maken met mijn emoties kan ik weer verder. En het zorgt voor een hele fijne verbinding in de groep, op een ander level dan wat we normaal hebben. Herkenning is erg fijn bij elkaar. – Iris

Fijn om toekomstbeelden te delen en de gemeenschappelijke deler te voelen. Inspirerend om te horen hoe anderen erover denken/voelen. – Paulien.

Bevrijdend – Anoniem

Je hebt echt een veilige sfeer gecreëerd – Anoniem

Wat mij opviel

Wat mij zelf opviel na het geven van deze twee workshops, is het volgende:

• hoeveel moed er voor nodig is om openlijk te spreken over onze pijn voor de wereld. Er zijn zoveel redenen om het niet te doen (angst om als labiel gezien te worden, angst om anderen pijn te doen, angst om een doemdenker te lijken etc. etc.)
• hoeveel moed we dus ook nodig hebben om ons in allerlei sociale contexten überhaupt uit te spreken
• en hoe mooi verbinding is. De wereld heeft er veel, veel meer van nodig! In deze barre tijden hebben we misschien wel het allermeest verbinding nodig. Verbinding met onszelf en onze emoties, verbinding met generaties voor en na ons en verbinding met de aarde en de natuur waar wij één mee zijn.

Kennismaken met het werk dat weer verbindt?

Het Werk Dat Weer Verbindt kent vele mogelijkheden en toepassingen en kan ook heel gericht voor concrete doelen ingezet worden. Ben jij nieuwsgierig geworden naar wat deze methode voor jou/jouw team/jouw organisatie kan betekenen? Maak vrijblijvend kennis met mij.